กิ่งก้านสาขาที่ปกคลุมบริเวณกว้าง ด้านล่างให้ร่มเงากับประชาชนชาวตุรกี ซีเรีย และเพื่อนมนุษย์ร่วมโลก ด้านบนมีนกพิราบ สัญลักษณ์แห่งสันติภาพหลายตัวบินวนเวียน คือ ภาพที่สื่อความหมายถึงการหยั่งรากลึกของเมล็ดพันธุ์แห่งสันติภาพลงสู่ดินแดนแห่งนี้ เช่นเดียวกับการแผ่สาขาไปบนผืนแผ่นดิน และนกแห่งสันติที่บินไปในอากาศ
ผมมีโอกาสดีมากๆ ที่ได้เข้าไปสัมผัสในค่ายแห่งนี้ นี่เป็นเป้าหมายหลักที่เราเพียรพยายามมาหลายวัน เพื่อขอให้สื่อจากประเทศไทย ซึ่งดูเหมือนจะไม่เกี่ยวข้องกับสงครามนี้เลยได้เข้าไปเห็นเพื่อถ่ายทอดเรื่องราวของสงครามจากมุมมองของเรา
บางที ... มุมมองของผู้ที่ไม่เกี่ยวข้องนี่แหละ ที่เขาต้องการ เราจึงได้รับโอกาสนั้น..
3 ชั่วโมงในค่ายที่คิลิส น่าจะเป็น 3 ชั่วโมงที่ผมสาบานกับตัวเองว่าจะจดจำไปชั่วชีวิต
ทำไม.. ??
“สัญลักษณ์” .. “การสื่อความหมาย” เป็นสิ่งที่ผมพบในค่ายที่ดูสุขสบายแห่งนี้อย่างมากมาย ... แน่นอน นี่น่าจะเป็นค่ายอพยพที่ดีที่สุดแห่งหนึ่งในโลก ... แต่เชื่อเถอะ ไม่มีใครในโลก ต้องการเข้ามาใช้ชีวิตอยู่ในที่แบบนี้แม้แต่วินาทีเดียว ... โดยเฉพาะเมื่อต้องมาในฐานะ “ผู้ลี้ภัยสงคราม”
โรงเรียน โรงพยาบาล ที่ออกกำลังกาย ตลาด คอมพิวเตอร์ สนามกีฬา เครื่องซักผ้า ฝึกอาชีพ งานศิลปะ หรือแม้แต่ห้องเล่นหมากรุก มีอยู่ครบครันที่นี่ ... ชาวซีเรียที่จากบ้านเกิดมา 24000 คน มารวมตัวกัน และแน่ใจได้ว่าเกือบครึ่งเป็นเด็ก ...
ผมไม่แน่ใจว่า สิ่งที่มีในค่ายแห่งนี้ อาจดีกว่าที่บ้านเกิดของพวกเขาด้วยซ้ำ ขาดอย่างเดียว “นี่ไม่ใช่บ้าน”
ความมั่นใจนี้ มาจากไหน ??
สีหน้า แววตา รอยยิ้มที่เหือดแห้ง ภาพวาด ลวดลายบนผ้าทอ และอะไรต่อมิอะไรอีกมากมาย ล้วนบ่งบอกถึงความเจ็บปวด ความคับแค้น ... ไม่ว่าใครก็ต้องการออกโบยบิน มิใช่หรือ
21 ตารางเมตรในบ้านคอนเทนเนอร์ หนึ่งห้องนอน หนึ่งห้องรับแขก จึงไม่อาจทดแทนบ้านเกิดได้แม้แต่น้อย
“อยู่สบายแบบนี้ คงไม่อยากกลับกันแล้ว” ... นั่นเป็นคำถามที่ทีมงานของเราคุยกันเมื่อเดิยอยู่ในนั้นไปได้ซัก 2 ชั่วโมง ... แต่แล้วเราก็ลงมติกันได้ว่า “ไม่จริง” ... ไม่ว่าแววตาของใครก็ตามในนั้น ต่างก็ส่งภาษาออกมาแบบนั้น
สันติภาพ อิสรภาพ ... และ บ้าน
เมื่อเดินจนครบทุกจุด คำถามเดิมนั้น จึงหายไปจากหัวผมอย่างสิ้นเชิง
ภาพวาดที่เต็มไปด้วยน้ำตา ภาพนกพิราบ ภาพเลือด ภาพการคุมขัง หัวใจ สิ่งเหล่านี้ปรากฎรวมอยู่ในแววตาของทุกผู้คน
ตลอดการเดินทางของเรา .. มีเป้าหมายอยู่ที่นี่
ตลอดการเดินทางของเรา .. เราพยายามหาบางสิ่ง ... เพื่อสื่อความหมายจากหัวใจชาวซีเรียออกไปสู่โลก
เราเจอบ้าง แต่ยังไม่พอ .. จนกระทั่งเราเข้ามาที่ค่ายแห่งนี้ ...
ทุกตารางเมตรที่ย่างเท้าเข้าไป ล้วนมี “สัญญะ” เหล่านี้ซ่อนอยู่
หน้าที่ของผมในการค้นหาจบลงแล้ว ...
ต้นไม้ใหญ่ต้นนั้น ได้ทำหน้าที่ของเขาแล้ว
เหลือเพียงอย่างเดียว ..
“ผมจะหว่านเมล็ดพันธุ์สันติภาพนี้ ออกไปยังโลกได้มากน้อยแค่ไหน”
ขอสันติสุข จงมีแด่ท่าน ...
เรื่อง / ภาพ : สถาพร พงษ์พิพัฒน์วัฒนา
