สถานการณ์นี้นับว่าสำคัญอย่างมาก เพราะข้อมูลที่มูลนิธิหญิงชายก้าวไกล ซึ่งเป็นองค์กรเอกชนที่คอยให้การช่วยเหลือด้านคดีกับกลุ่มหญิงเหล่านี้ พบว่า กฎหมายที่เปิดช่องให้สามารถยอมความกันได้ตั้งแต่ชั้นพนักสอบสวน กลายเป็นช่องว่างให้การดำเนินคดีในข่ายนี้ ถูกตัดตอน
ข้อมูลส่วนหนึ่งที่มูลนิธิหญิงชายก้าวไกล ศึกษาข่าวความรุนแรงทางเพศที่ผู้หญิงตกเป็นเหยื่อจากหนังสือพิมพ์ 14 ฉบับ ระหว่างเดือนมกราคม ถึง ธันวาคมปี 2558 พบว่า มีผู้หญิงที่ถูกกระทำตั้งแต่อนาจารเล็กน้อยไปจนถึง ข่มขืน หรือ รุมโทรม จำนวน 326 ราย ในจำนวนนี้ร้อยละ 65 ผู้ถูกกระทำมีอายุ ไม่เกิน 20 ปี และผู้ถูกกระทำที่มีอายุน้อยสุด คือ 1 ปี 8 เดือน และมากที่สุด คือ 86 ปี
เมื่อคนเหล่านี้ถูกกระทำแล้ว ยังมีผลกระทบต่อเนื่อง โดยพบว่า ร้อยละ 19 มีปัญหาทางสภาพจิต เกิดความหวาดระแวง และร้อยละ 14.6 ถูกบังคับข่มขู่ให้มีเพศสัมพันธ์ซ้ำอีก
และหากลงรายละเอียด ผู้ถูกกระทำที่ขอความช่วยเหลือทางคดีกับมูลนิธิหญิงชายก้าวไกล ซึ่งหมายความว่า เป็นกลุ่มที่ต้องการต่อสู้และเรียกร้องความเป็นธรรมให้กับตัวเอง เฉพาะปี 2558 มีจำนวน 33 ราย กว่าครึ่ง คดีความไม่ได้ถูกส่งขึ้นในชั้นศาล และจบลงด้วยการไกล่เกลี่ยในชั้นพนักงานสอบสวน ไม่ว่าจะมาจากการที่ผู้ถูกกระทำที่มีอำนาจต่อรองน้อยกว่าผู้ก่อเหตุ ความไม่แน่ชัดในข้อกฎหมายที่พนักงานสอบสวนไม่สามารถให้ความชัดเจนได้ และลักษณะการสอบปากคำของพนักงานสอบสวน ที่ทำให้ผู้ถูกกระทำเกิดความอึดอัดใจ และ ยอมทำตามคำแนะนำ คือ การไกล่เกลี่ยยอมความในที่สุด
ช่องโหว่ที่ทำให้คดีเหล่านี้ ลงเอยด้วยการไกล่เกลี่ย คือ ประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 281 ที่มีสาระสำคัญให้คนที่ถูกกระทำตามมาตรา 276 และมาตรา 278 ซึ่งให้นิยามของการข่มขืนกระทำชำเราไว้ สามารถยอมความได้ ซึ่งโดยปกติจะถูกบังคับใช้กับบุคคลอายุเกิน 15 ปี ฐานถูกทำอนาจาร และบุคคลอายุเกิน 18 ปี ฐานถูกข่มขืน
หากสถานการณ์จริงยังเป็นเช่นนี้อยู่ นายจะเด็ด เชาว์วิไล ผู้อำนวยการมูลนิธิหญิงชายก้าวไกล มองว่า ข้อถกเถียงที่ว่า ควรจะประหารชีวิตนักโทศคดีข่มขืนหรือไม่ ก็อาจจะไม่สอดคล้องกับปัญหาและสภาพความเป็นจริงที่เกิดขึ้น
