พอเขียนถึงเกาหลีแล้วก็อดเขียนถึงอีกไม่ได้ ฮือ คิดถึงง่ะ
ถึงแม้ว่านอกจากครั้งที่บินไปดูคอนเสิร์ตเมื่อปี 2012 แล้ว ฉันก็ไม่ได้ไปเกาหลีเพื่อติ่งโดยเฉพาะอีก แต่ครั้งอื่นๆ ที่ได้ไปเที่ยวที่นู่น ฉันก็หาโอกาสพาตัวเองไปตามรอยศิลปินตามประสาติ่งบ้าง ที่หนึ่งที่ประทับใจมากๆ คือหมู่บ้านวัฒนธรรมกัมชอนที่พูซาน
จำได้ว่าตัวเองเห็นกัมชอนครั้งแรกจากรายการรันนิ่งแมน ตอนนั้นกรีดร้องอยู่หน้าจอคอมฯ คนเดียวว่าน่ารักจังเลยอ้ะะะะะ อยากไปอ้ะะะะะ แต่หลังจากนั้นพอเห็นศิลปินที่ติ่งอยู่ไปเที่ยวที่นั่นเข้าก็กรีดร้องใหม่ว่า ต้องไปปปปป ต้องไปเที่ยวที่นั่นให้ไดดดดด้ #ถถถ
กัมชอนเป็นหมู่บ้านบนภูเขาที่ดีงามมาก ที่ฉันไปเที่ยวแล้วมีความสุขไม่ใช่แค่เพราะได้ไปตามรอยศิลปินและได้ไปเยือนสถานที่สวยๆ เท่านั้น แต่เพราะผู้คนที่นั่นน่ารักแล้วก็มีน้ำใจ ทั้งฉันทั้งเพื่อนที่ไปด้วยกันถึงยังมีความสุขกับการเดินไปทั่วหมู่บ้านได้ถึงแม้ว่าจะเหนื่อยแทบตายเลยก็ตาม #ขอยาดมหน่อย
คนในหมู่บ้านมีน้ำใจยังไงน่ะเหรอ? จะยกตัวอย่างซักสองสามคนละกันนะ คนแรกเป็นคุณลุงใจดีคนหนึ่งตอนนั้นเราถ่ายรูปเล่นกันหน้าอาคารหลังหนึ่งแถวทางเข้าหมู่บ้าน คุณลุงใจดีซึ่งยืนอยู่แถวนั้นแต่แรกก็กวักมือเรียกเราหย็อยๆ แล้วส่งภาษากายให้ว่าจะอาสาถ่ายรูปกลุ่มให้ หลังจากนั้นท่านก็ช่วยกดชัตเตอร์ให้เราหลายรูปเลยทั้งๆ ที่แค่รูปเดียวเราก็เกรงใจกันจะแย่ เราโค้งขอบคุณท่านหลายหนก่อนจะจากมา
คนที่สองเป็นคุณน้าร้านขายของ เราถามคุณน้าว่าถ้าอยากไปเก็บตราแสตมป์ในจุดใกล้ๆ นี้ต้องเดินไปทางไหน (ที่กัมชอนมีแผนที่หมู่บ้านขาย บนแผนที่มีช่องว่างอยู่ประมาณ 7-8 ช่องให้ตามล่าหาแสตมป์มาแสตมป์ให้ครบแล้วนำไปรับโปสการ์ดที่ระลึก) คุณน้าไม่ได้ช่วยบอกทางเฉยๆ แต่แนะนำให้ด้วยว่าควรเริ่มเก็บตราแสตมป์จากที่ไหน ไล่ไปที่ไหน แล้วจบลงที่ไหน (แต่เราไม่วายหลงทางอยู่ดี #ถถถถถ)
(กลุ่ม) คนสุดท้ายเป็นคุณยายกับคุณอา ตอนนั้นเราเดินล่าแสตมป์จนลิ้นห้อย ก็เลยไปนั่งพักกันที่สวนหย่อมเล็กๆ ที่มีคุณยายกับคุณอาอีกสองคนนั่งคุยกันอยู่ ทุกคนเห็นเราคุยกันเป็นภาษาอื่นก็หันมามองอย่างสนใจ ถามเราว่ามาจากที่ไหน พยายามชวนคุยแต่เราฟังกันไม่ออก #ถถถ แล้วคุณอาสองคนซึ่งปรากฏว่าเป็นคุณหมอและกำลังวัดความดันให้คุณยายก็หันมาชวนให้เราวัดความดันด้วย พอวัดเสร็จแล้วก็ชมใหญ่ว่าสุขภาพดีมากๆ แถมพอเราถือโอกาสถามทางว่าป้ายรถเมล์ไปทางไหน (เราจะกลับกันแล้ว) คุณอาซึ่งไม่รู้จะอธิบายทางให้เราเข้าใจยังไงก็เลยพาขึ้นรถแล้วขับไปส่งที่ป้ายรถเมล์ซะเลย
ฉันรู้สึกขอบคุณทั้งรันนิ่งแมนแล้วก็เด็กๆ ที่เป็นแรงจูงใจให้ฉันอยากไปเที่ยวที่โน่นจนได้พบเรื่องดีๆ อย่างนี้ ไม่เสียทีที่ไป กัมชอนน่ารักจริงๆ นะ
ทำไงดี ตอนนี้ฉันเลยยิ่งคิดถึงเกาหลีเข้าไปใหญ่เลย
ฮือ
ป.ล.1 วิธีไปหมู่บ้านวัฒนธรรมกัมชอน เมืองพูซาน
นั่งรถไฟใต้ดินสายที่ 1 (สีส้ม) ไปลงที่สถานี Toseong ออกทางออก 6 แล้วต่อรถเมล์เล็กสาย 2 หรือ 2-2 จากหน้า PUSAN NATIONAL UNIVERSITY HOSPITAL ไปลงหน้าหมู่บ้านได้เลย
ป.ล.2 รถเมล์คันที่ฉันกับเพื่อนขึ้นซิ่งไม่แพ้รถเมล์ส้มคนเล็กบ้านเราเลยข่าาา หัวใจจะวายข่าาา
- หนูติ่ง