เห็นโลกกว้างขึ้น เห็นตัวเองเล็กลง .. เฮลโหลววว มองโกเลีย

ทันทีที่เท้าแตะแผ่นดินมองโกเลีย ความรู้สึกแรกที่ได้สัมผัสหลังจากลงรถไฟสายทรานส์-มองโกเลีย คือความเย็นยะเยือกในอุณหภูมิที่ติดลบถึง 30 องศาเซลเซียส เย็นถึงขนาดทำให้น้ำแข็งเกาะตามขนตา และจมูก และหากจะเปรียบอากาศที่นี่เป็นคน คงจะจัดอยู่ในประเภทคนเย็นชา ที่ไร้ความรู้สึก 

ในยามพลบค่ำ ความเงียบงำเข้ายึดกุมทั่วบริเวณ ผู้คนต่างจ้ำเท้าเดินก้มหน้าอย่างเร่งรีบ หากมองอย่างผิวเผินคงจะคิดว่าผู้คนที่นี่ไร้ไมตรีต่อสิ่งรอบกาย แต่เอาเข้าจริงแล้วพวกเขาจำเป็นต้องรีบพาตัวเองฝ่ากำแพงอากาศอันหนาวเย็น เพื่อให้ถึงที่หมายโดยเร็ว หากเชื่องช้าและมัวแต่เอ้อระเหย อาจยืนแข็งตายอยู่อย่างเดียวดายก็เป็นได้ :) 

มองโกลเลีย เป็นเมืองแห่งนักรบ มีเจงกีสข่าน ผู้เลื่องชื่อ บอกถึงความยิ่งใหญ่แห่งชนชาตินี้  แต่เรื่องราวการก้าวผ่านสู่การเป็นประเทศมองโกลเลียนั้นก็สร้างทั้งแผลบาดลึก และ ความแข็งแกร่งของผู้คนบนหน้าประวัติศาสตร์ซึ่งจารึกมาจนถึงปัจจุบัน ทั้ง สภาพเศรษฐกิจ สังคม และวัฒนธรรม มีความงดงาม มีเสน่ห์ น่าค้นหา และบางอย่างก็ดูลึกลับสำหรับผู้มาเยือนอย่างเรา

ในฐานะที่เป็นเพียงผู้เดินทางผ่านมา คงไม่อาจตอบได้ว่า การรุกรานชนชาติอื่นเพื่อสร้างความยิ่งใหญ่ให้กับชนชาติมองโกล การปลดแอกตัวเองจากจีน การหันหน้าเข้าหาโซเวียต จวบจนสหภาพโซเวียตล่มสลาย ก่อนจะมาล้มลุกคลุกคลานบนถนนสายประชาธิปไตย เราไม่รู้จริงๆอะไรดีที่สุดสำหรับที่นี่ แต่วันนี้ ประชากร กว่า 3 ล้านคน บนผืนแผ่นดินที่ใหญ่กว่าไทยถึง3 เท่า พวกเขาก็ขับเคลื่อนตัวเองไปแบบที่เป็น ผ่านความหนาวติดลบแบบยาวนาน และต้องปรับตัวเข้ากับโลกที่ไม่หยุดหมุนเหมือนกับพวกเราทุกคน