บทบาทของครู ในวันที่นักเรียนชูสามนิ้ว

นร. พร้อมใจชู3นิ้ว-ติดโบว์ขาว หน้าเสาธง

เปิดปรากฎการณ์ กระโปรงบาน-ขาสั้น กับการเมือง

ในช่วงหนึ่งเดือนที่ผ่านมา มีการชุมนุมทางการเมืองเกิดขึ้นหลายครั้งจากประชาชนหลากหลายกลุ่ม แต่กลุ่มที่ออกมาและถือเป็นมิติใหม่ของการชุมนุมเป็นอย่างมากคือกลุ่มนักเรียน เพราะนี่ถือเป็นครั้งแรกที่มีการรวมตัวกันออกมาเรียกร้องในสิ่งที่พวกเขาต้องการ ผ่านแถลงการณ์และการแสดงออกทางสัญลักษณ์ ก่อให้เกิดเสียงวิจารณ์ที่หลากหลายถึงความเหมาะสม วันนี้ทีมข่าวของเราได้ไปพูดคุยกับคุณครูคนหนึ่งว่าครูมองอย่างไรในวันที่นักเรียนออกมาชูสามนิ้ว

หอประชุมที่เปิดโล่งถูกปรับใช้เป็นห้องเรียนตามความตั้งใจของผู้สอนที่อยากสร้างบรรยากาศการเรียนรู้แบบโล่ง เปิดกว้าง และไม่มีกรอบ ผสานกับรูปแบบการกิจกรรมการสอนที่ออกแบบให้เข้ากับความสนใจและวัย พร้อมสนับสนุนให้นักเรียนแสดงความคิดเห็นได้แบบไม่ต้องกังวลถึงคำตอบ ทำให้เราเห็นรอยยิ้มเสียงหัวเราะ และการยกมือตอบคำถามด้วยท่าทีที่ผ่อนคลายของนักเรียนชั้นม. 1 ที่กำลังเรียนวิชาประวัติศาสตร์อยู่ตลอดเวลา

นี่คือห้องเรียนของ ณัฐพงศ์ อนุสนธิ์ หรือ ครูยอร์ช ตามการเรียกขานของเด็กนักเรียนโรงเรียนวัดบางขวาก จ.สุพรรณบุรี แม้จะเป็นครูหนุ่มที่ดูทันสมัยและมีท่าทีที่เป็นกันเองกับนักเรียน แต่ครูยอร์ชยอมรับว่าก่อนหน้านี้เขาเคยเป็นครูที่มีความคิดว่านักเรียนต้องเชื่อฟังครู ครูมีอำนาจเหนือนักเรียน ครูสามารถสั่งอะไรก็ได้นักเรียนมีหน้าที่ทำตามเท่านั้น แต่สุดท้ายเขาตัดสินใจปรับเปลี่ยนแนวคิดและวิธีการสอนของตนเอง เพราะรู้สึกว่าวัฒนธรรมการกดให้นักเรียนไม่สามารถในการแสดงออก ไม่กล้าตั้งคำถามตามสิทธิพึงมีนั้น ถือเป็นการละเมิดสิทธิส่วนบุคคล อีกทั้งยังถือเป็นการปิดกั้นการงอกเงยทางความคิดของเมล็ดพันธ์ที่จะกลายเป็นอนาคตของชาติอีกด้วย

จากความตั้งใจในการผลิตนักเรียนให้มีพื้นฐานการกล้าคิด กล้าสงสัย กล้าถาม กล้าแสดงความคิดเห็นเรื่องต่างๆในชีวิตประจำวัน มาสู่วันที่นักเรียนหลายโรงเรียนตัดสินออกมาชุมนุมเสนอข้อเรียกร้อง พร้อมแสดงสัญลักษณ์ที่ถือเป็นจุดยืนทางการเมืองอย่างการผูกโบว์สีขาวไปจนถึงการชูสามนิ้ว โรงเรียนวัดบางขวากแม้จะเป็นโรงเรียนขนาดกลางในต่างจังหวัด แต่การรับรู้ข่าวสารและความเป็นไปของสถานการณ์ต่างๆในสังคมในวันนี้นั้นเข้าถึงได้อย่างรวดเร็วจากสมาร์ทโฟนที่นักเรียนมีครอบครองแทบจะทุกคน ทำให้ที่โรงเรียนวัดบางขวากก็มีเหตุการณ์ที่นักเรียนแสดงสัญลักษณ์เพื่อเรียกร้องเช่นกัน

แม้กระทรวงศึกษาธิการจะมีคำสั่งโรงเรียนทั่วประเทศเปิดรับฟังความคิดเห็นของนักเรียนเพื่อส่งเสริมสิทธิเสรีภาพในการแสดงความคิดเห็นเมื่อวันที่ 20 สิงหาคมที่ผ่านมา ก็ยังมีนักเรียนบางส่วนที่ต้องการแสดงจุดยืน แต่สุดท้ายก็เลือกที่จะสงวนท่าที เนื่องมาจากความกลัว

การเป็นพื้นที่ปลอดภัยให้นักเรียนได้พูดและแสดงออกในสิ่งที่พวกเขารู้สึก คือสิ่งที่ครูยอร์ชมองว่าโรงเรียนควรเป็นพื้นที่นั้นให้กับนักเรียน ขณะเดียวกันครูเองก็ควรสนับสนุนและปกป้องเด็กนักเรียน ไม่ใช่ผลักใสหรือข่มขู่ เพราะวิธีการที่เคยใช้เมื่อ 40-50 ปีที่แล้วอย่างการใช้อำนาจปกครองอาจเคยได้ผลกับเด็กในวันนั้น แต่เด็กนักเรียนในวันนี้มีช่องทางรับข้อมูลที่หลากหลาย หากไม่มีการปรับเปลี่ยนวิธีการปกครอง อาจนำมาสู่การปะทะ หนทางที่อาจเป็นจุดเริ่มต้นที่ดีคือการถอยคนละก้าว เพื่อให้การเรียกร้องนั้นเกิดได้ยิน และเพื่อให้อคติเปลี่ยนเป็นการเปิดใจสำหรับทุกฝ่าย นี่อาจเป็นคำพูดที่ฟังดูง่ายและทำได้ยาก แต่ครูยอร์ชมองว่าไม่ยากเกินจะทำ

ทุกสิ่งที่ทำอยู่ในวันนี้ ความเปลี่ยนแปลงไม่ใช่ความฝัน พื้นที่แห่งความหวังคือสิ่งที่ครูยอร์ชอยากสร้างให้กับนักเรียน โดยหวังว่าความหวังนี้จะติดตัวไปกับพวกเขา เพื่อให้พวกเขาได้ส่งต่อและสร้างพื้นที่แห่งความหวังนี้ต่อไปเรื่อยๆ เผื่อว่าวันหนึ่ง ความหวังเล็กๆนี้จะสะสมมากพอจนกลายเป็นพลังที่นำไปสู่การเปลี่ยนแปลงในอนาคตร่วมกันได้

รวมกิจกรรมเชิงสัญลักษณ์ นักเรียนมัธยมหลายโรงเรียน