"วินเซนต์ แวนโก๊ะ" ศิลปินระดับตำนานของโลก

วินเซนต์ แวนโก๊ะ (Vincent van Gogh) เกิดเมื่อวันที่ 30 มีนาคม ค.ศ. 1853 ที่เมืองซึนเดิร์ต ทางภาคใต้ของเนเธอร์แลนด์ แวนโก๊ะเป็นบุตรชายคนโต มีพี่น้องด้วยกันทั้งหมด 6 คน บิดาเป็นนักบวชนิกายโปรแตสแตนท์ โดยเมื่อแวนโก๊ะอายุได้ 16 ปี ได้ไปฝึกงานขายภาพศิลปะที่ฮูเก้นท์ เขาทำงานขายภาพทั้งในลอนดอน และปารีสไปจนกระทั่งถึงปี ค.ศ. 1876

แวนโก๊ะ รู้ว่าตนเองไม่ชอบงานขายภาพที่ทำอยู่ ทำให้เขาเริ่มทำตัวออกห่างจากผู้คนมากขึ้น และตัดสินใจที่จะออกบวช แต่ก็ต้องพบกับความผิดหวังอีกครั้ง เนื่องจากไม่สามารถผ่านการทดสอบให้เข้าเป็นนักบวชได้ จึงผันตัวเองไปเป็นนักเทศน์ และในปี ค.ศ.1878 แวนโก๊ะได้เดินทางไปทางตะวันตกเฉียงใต้ของเบลเยี่ยม เพื่อทำการ เผยแพร่ศาสนา ครั้งนี้ แวนโก๊ะ ได้มีปากเสียงกับนักเทศน์ผู้อาวุโส ทำให้เขาถูกขับออกจากกลุ่มในปี ค.ศ.1880 ในสภาพของคนสิ้นไร้ และสูญเสียความเชื่อของตนไป เขาจมอยู่กับความผิดหวัง และได้เริ่มเขียนรูป แต่ในไม่ช้าก็ตระหนักได้ว่า เขาไม่สามารถที่จะเรียนรู้การเขียนภาพด้วยตนเองได้ จึงตัดสินใจเดินทางไปบรัสเซลเพื่อเริ่มเรียนการเขียนภาพ

ในปี ค.ศ. 1885 แวนโก๊ะเขียนภาพ Still Life หรือภาพหุ่นนิ่งไว้เป็นจำนวนมาก ซึ่งภาพ Still Life เป็นการนำเอาวัตถุธรรมชาติหรือข้าวของเครื่องใช้มาจัดวางแล้วเขียนภาพออกมาให้สวยงาม โดยเน้นการจัดวางองค์ประกอบและการใช้แสง สีที่เขาใช้เป็นสีเอิร์ธโทนสลัวๆโดยเฉพาะสีน้ำตาลเข้ม ไม่มีวี่แววของสีสันสดใสที่โดดเด่นในงานยุคหลังของเขาเลยแม้แต่น้อย

ในช่วงเวลานี้แวนโก๊ะเขียนผลงานชิ้นเอกภาพแรกของเขา The Potato Eaters และภาพเขียนชุด Peasant Character Studies โดยได้ส่งภาพไปให้ธีโอขายที่ปารีสแต่ไม่มีใครซื้อเนื่องจากภาพของเขามืดสลัวเกินไป ต่างกับความนิยมในยุคนั้นที่ชื่นชอบสีสันสว่างสดใส 

ต่อมาในช่วง ค.ศ.1886-1887 แวนโก๊ะได้ย้ายไปอยู่กับธีโอ น้องชายที่ปารีส ธีโอทำงานอยู่ในห้องภาพที่นั่น ดังนั้นจึงเป็นผู้กว้างขวางและรู้จักศิลปินในแวดวงหลายคน แวนโก๊ะรู้จักกับศิลปินกลุ่มอิมเพรสชั่นนิสต์ และสนใจศึกษาเทคนิคภาพเขียนของแปร์ตองกีเป็นแนวทางเขียนภาพของตนเอง คือมีสีที่สดขึ้น การป้ายสีเป็นไปอย่างอิสระและเส้นสายเป็นลูกคลื่นที่ได้แบบอย่าง จากภาพเขียนของญี่ปุ่นในช่วงชีวิตนี้ธีโอคือผู้ช่วยเหลือสำคัญทั้งด้านการเงินและทางอารมณ์ของแวนโก๊ะซึ่งถูกกดดันเนื่องจากผลงานไม่เป็นที่ยอมรับ

ปลายปี ค.ศ. 1887 แวนโก๊ะได้พบกับปอล โกแก็ง (Paul Gauguin) ศิลปินชั้นนำในยุคนั้นซึ่งเพิ่งจะมาถึงปารีส ทั้งสองแลกเปลี่ยนความคิดเห็นเรื่องศิลปะ แลกเปลี่ยนภาพเขียนกัน มีความสัมพันธ์ที่ดีจนกลายเป็นเพื่อนกัน ต่อมาช่วงต้นปี 1888 แวนโก๊ะรู้สึกเบื่อชีวิตที่ปารีสจึงตัดสินใจย้ายออกไป 2 ปีที่อยู่ในปารีสแวนโก๊ะเขียนภาพไว้มากกว่า 200 ภาพ

เมื่อแวนโก๊ะย้ายไปอยู่ที่เมืองอาร์ล ทางใต้สุดของฝรั่งเศส ด้วยทิวทัศน์และบรรยากาศชนบทของเมืองนี้เป็นแรงขับเคลื่อนบวกกับฝีมือการเขียนภาพที่พัฒนาบ่มเพาะจนได้ที่แวนโก๊ะได้สร้างผลงานชั้นยอดที่นี่จำนวนมาก เป็นภาพเขียน 200 ภาพ ภาพสเก็ตช์และภาพสีน้ำอีกกว่า 100 ภาพ เขาเขียนภาพการเก็บเกี่ยว ภาพทุ่งข้าวสาลี และภาพสถานที่น่าสนใจ โดยใช้สีเหลือง สีน้ำเงินเข้ม และสีม่วงอ่อนเป็นหลัก

หลังจากนั้นโกแกงได้รับการชักชวนให้มาเช่าบ้านเพื่อวาดภาพร่วมกัน แต่ด้วยความที่ทั้งคู่ทะเลาะกันบ่อยครั้ง และเมื่อถึงจุดแตกหัก มีคำบอกเล่าว่าแวนโก๊ะได้เอามีดวิ่งไล่โกแกง ก่อนจะตัดหูของตัวเอง แล้วใส่กล่องของขวัญนำไปมอบให้กับผู้หญิงที่ตนเองหลงรัก

อาการป่วยทางจิตของแวนโก๊ะก็ทวีความรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ แต่เขาก็ยังคงวาดภาพต่อไป โดยภาพในช่วงสุดท้ายของชีวิต สะท้อนให้เห็นถึงความเจ็บปวด หดหู่ และความรวดร้าวภายในจิตใจของเขา กระทั่งในวันที่ 27 กรกฎาคม ค.ศ. 1890 แวะโก๊ะก็ตัดสินใจใช้ปืนยิงตัวเองเสียชีวิต ด้วยวัย 37 ปี

หลังจากนั้นโจฮันนา ภรรยาของธีโอ น้องชายของแวนโก๊ะ คือผู้นำผลงานศิลปะของแวนโก๊ะไปยังนิทรรศการจัดแสดงภาพวาดต่างๆ ทำให้ภาพวาดของ แวนโก๊ะ โด่งดังในวงการศิลปะระดับนานาชาติ ถึงขนาดที่พิพิธพันธ์แห่งชาติของอังกฤษต้องซื้อภาพ 14 ดอกทานตะวัน (The 14 Sunflowers)ไปเก็บไว้ ซึ่งต่อมาภาพทั้งหมดในซีรีย์ กระจายไปอยู่ในพิพิธพันธ์นานาชาติทั่วโลก ทั้ง อเมริกา เยอรมัน และญี่ปุ่น ทำให้แวนโก๊ะถูกยกย่องให้เป็นศิลปินระดับโลก และเป็นหนึ่งในบุคคลสำคัญของโลกที่คนทั่วโลกจดจำ

ภาพวาดของแวนโก๊ะที่เป็นที่รู้จัก คือ ภาพชุด SunFlowers , The Starry Night, Starry Night Over The Rhone และ  Vincent’s Bedroom เป็นต้น

ขอบคุณภาพ : www.vincentvangogh.org