เหตุการณ์เมื่อคืนนี้ (2 ก.ค.61) น่าจะเป็นครั้งแรก ที่ผมรายงานบทสรุปของเรื่อง และได้รายงานผล "ข่าวดี"
ความรู้สึกมันดีจริงๆ ทุกคนยิ้มแย้ม ผู้คนที่เหน็ดเหนื่อยมาหลายวันโผกอดกัน
หน่วย SEAL กอดคอกัน ส่งเสียงโห่ร้อง ตะโกนคำปลุกใจประจำตัวของพวกเขา "ฮูย่า"
ผู้ว่าฯ สวมกอด กับ ผบ.หน่วย SEAL
เจ้าหน้าที่ตั้งสัญญาณโทรศัพท์ เดินไปยิ้มไป ให้สัมภาษณ์ด้วยรอยยิ้มสุดแสนธรรมดา
ตำรวจ ทหาร เดินคุยกับพวกเรา ด้วยอารมณ์เหมือนได้ทิ้งภาระทั้งปวงออกจากบ่า
13 ชีวิต ปลอดภัย ... พวกเขาได้โอกาสอีกครั้ง หลังแหย่ขาคนละข้างไปสู่ดินแดนแห่งความมืดไปแล้ว
เชื่อมั้ย ผมเอง ไม่เคยชินกับความรู้สึกแบบนี้ ...แบบที่ความหวังกลับคืนมา ความยินดีเปื้อนบนใบหน้าผู้คน หลังผ่านความเหนื่อยยากอันยาวนาน
ผมฟัง ผู้ว่าฯ ณรงศักดิ์ ผู้ว่าราชการจังหวัดเชียงราย แถลงอยู่ช่วงหนึ่ง เมื่อเช้านี้ .. ท่านบอกว่า "เมื่อสัปดาห์ก่อน เคยคิดไปแล้วว่า นี่เป็นภารกิจที่เป็นไปไม่ได้" .... แต่แล้ว พวกเราก็ชนะ
มันไม่ใช่ปาฏิหาริย์ ถ้าใครมาเดินอยู่ที่นี่จะรู้ว่า นี่ไม่ใช่ปาฏิหาริย์ แต่มันคือ การใช้ทั้งความรู้ เรี่ยวแรง แผนการ ยุทธวิธี มีทั้งโจมตี มีทั้งสกัด ใช้ทั้งภูมิศาสตร์ คณิตศาสตร์ วิศวะ สถาปัตย์ ฟิสิกส์ แพทย์ศาสตร์ ภูมิปัญญา ไม่เว้นแม้แต่ตำราพิชัยสงคราม ... เพื่อสู้กับคู่ต่อสู้ที่ยิ่งใหญ่เหลือเกิน ... "ธรรมชาติ"
แล้วเราก็ชนะ .. อย่างน้อย เราก็เข้าไปหาเขาจนเจอและทันเวลา
ย้อนกลับไปบรรทัดแรก ...
คุณเชื่อมั้ย 17 ปีที่ผ่านมา ผมไม่เคยรายงานข่าวที่มีบทสรุปงดงามแบบนี้เลย
มีแต่ความสูญเสีย ความขัดแย้ง ความพินาศ น้ำตา ... ทุกบทสรุปของงาน กัดกร่อนร่างกาย หัวใจ และความคิดผมมาตลอด ...
ผู้คนล้มตาย แหล่งข่าวตาย ไม่ก็สิ้นเนื้อประดาตัว ไม่มีวันพรุ่งนี้ โอกาสทั้งหลายถูกปิดทางสนิท ... ทุกครั้งที่วางไมค์ลง เราได้แต่จับมือพวกเขา แล้วบอกว่า ขอเป็นกำลังใจ
มันเหมือนเป็นบาดแผลภายใน ที่คนผู้หนึ่ง ต้องผ่านไปพบเจอเรื่องเลวร้ายซ้ำแล้วซ้ำเล่า ผิดหวังซ้ำแล้วซ้ำเล่า เห็นความสูญเสียไม่มีที่สิ้นสุด
นั่นเป็นเหตุผล ที่ผมตั้งต้นเสนอข่าวนี้อย่างระมัดระวังที่สุด พยายามทำให้ผู้คนได้ข้อมูลที่ถูกต้อง ให้มีเหตุผล ไม่ใช่อารมณ์ ...
คุณเชื่อมั้ย แค่เราสื่อความหมายผิด ปั่น แค่จุดชนวนความขัดแย้งเล็กน้อยที่หน้างานซึ่งมีโครงสร้างประสานใหญ่ขนาดนี้ ก็เพียงพอจะทำให้ทุกอย่างพังลงได้ในพริบตา
และเมื่อคืนนี้ ... เป็นครั้งแรก ที่ตอนจบของเรื่อง มีบางอย่างมาช่วยลดทอนบาดแผลข้างในของผมลงไปได้บ้าง
มันรู้สึกดีอย่างนี้นี่เอง
บันทึกความรู้สึกนี้เมื่อคืนวันที่ 2 ก.ค.61 ที่ วนอุทยานถ้ำหลวง-ขุนน้ำนางนอน อ.แม่สาย จ.เชียงราย
