มิเคล เบรคท์ และชิมเป อิชิยามะ สองนักวิจัยจากศูนย์ประสาทวิทยาศาสตร์เชิงคำนวณเบิร์นสไตน์ในกรุงเบอร์ลิน ประเทศเยอรมนี ทำการทดลองโดยฝังขั้วไฟฟ้าในสมองของหนูส่วนที่ตอบสนองการสัมผัส หรือ โซมาโตเซนเซอรี่ ก่อนจะเริ่มจั๊กจี้บริเวณท้องของพวกมันอย่างนุ่มนวล ซึ่งนักวิทยาศาสตร์พบว่าพวกมันส่งเสียงคลื่นความถี่สูง ซึ่งเปรียบได้กับเสียงหัวเราะ และกระโดดโลดเต้นด้วย เมื่อถูกจั๊กจี้ ในทำนองเดียวจากมนุษย์
นอกจากนี้ พวกหนูยังพยายามตามหามือของนักวิจัย ราวกับอยากจะให้จั๊กจี้ต่ออีกด้วย
อย่างไรก็ตาม หากพวกหนูรู้สึกเครียด หรืออยู่ในที่ที่มีแสงสว่างจ้า พวกมันจะไม่ส่งเสียงหัวเราะหรือกระโดดเมื่อถูกจั๊กจี้ โดยเซลล์ที่ตอบสนองการจั๊กจี้จะทำงานน้อยลงอย่างเห็นได้ชัด
นักวิจัยระบุว่า การศึกษาว่าอะไรทำให้หนูหัวเราะ อาจช่วยให้เราทำความเข้าใจการทำงานของสมองและพฤติกรรมของมนุษย์เองมากขึ้น ซึ่งนักวิทยาศาสตร์ยังคงไม่เข้าใจว่าความรู้สึกจั๊กจี้นั้นพัฒนาขึ้นมาเพื่อวัตถุประสงค์ใด และทำไมจึงมีเพียงบางส่วนของร่างกายที่รู้สึกจั๊กจี้ และทำไมเราถึงรู้สึกจั๊กจี้เมื่อจั๊กจี้ตัวเอง